Многія заўзятары і фанаты, каб выказаць адданасць любімаму спартоваму клубу, наносяць сабе татуіроўкі: ад невялікіх малюнкаў з эмблемамі і назвамі каманды, да вельмі падрабязна і багата ўпрыгожаных нацыянальных сiмвалаў.
У канцы 2016 года ў сацыяльных сетках можна было натрапіць на фота дзвюх новых татуіровак гродзенскіх фанатаў, якія выклікалі вялікую цікавасць у многіх. Hrodna.life звязаўся з гэтымі фанатамі і даведаўся больш пра татуіроўкi i iх iдэi.
Максім, фанат хакейнага «Нёмана»
Неяк прыкідваў колькі заўзею за Нёман — атрымалася 18 год. Чаму б не зрабіць з гэтай нагоды татуіроўку? Тым больш, ужо даўно хацеў набіць тату, але не мог вызначыцца з тэматыкай. Ведаю, што такая з’ява больш распаўсюджана сярод футбольных фанатаў. Але апошнім часам і сярод хакейных з’явіліся людзі якія падхапілі гэтую традыцыю.
Калі браць агулам, то на маё тату сышло 6 год. Тату фактычна складаецца з дзвюх частак. Першая — Пагоня, зробленная яшчэ у 2010 годзе. Калі ійшоу рабіць эмблему «Нёмана», сам да канца не уяўляў як гэта будзе выглядаць. Майстар глянула і сказала давай аб’яднаем эмблему з Пагоняй — будзе добра выглядаць. Я пагадзіўся. Думаю, атрымалася сапраўды прыгожа. Сам працэс заняў каля 4-х гадзін.
Многiя кажуць пра погляды, але звычайна яны змяняюцца ў юнакоў, а я ўжо занадта стары у гэтым плане каб мяняць свае пераканнанні. Абсалютна ўсведамляю, што эмблема «Нёмана» можа выклікаць як захапленне сярод гродзенцаў, так і агрэсію з боку заўзятараў іншых каманд. У студэнцкія часы давялося пабыць і футбольным фанатам, а там сустрэчы з варожымі заўзятарамі часамі сканчываліся і траўмапунктам. Тое самае тычыцца і Пагоні, гэта зараз фактычна ўжо дазволены сiмвал. Я ж яе рабіў у тыя часы, калі за гэта можна было атрымаць штраф ці трапіць на суткі. Што ў прынцыпе перыядычна са мною і здаралася. Але гэта мае погляды на палітыку, на гісторыю і, спадзяюся, будучыню маёй краіны і адракацца ад іх не збіраюся.
Аляксандр, фанат футбольнага «Нёмана»
Думка «затушавацца» з’явілася недзе ў 2010 годзе. Дакладна ведаў, што гэта не будуць агрэсіўныя ваўкі, бясстрашныя мядзведзі і іншая штампаваная дзіч жывёльнага свету. Мне патрэбен быў маналітны сплаў, сімбіёз таго, што люба-дорага: Гродна, Нёман, Беларусь. У той жа час у нас на сектары з’явіўся культавы банер будучых Ахоўнікаў: #ЗахоўвайСваеТрадыцыі, які і па гэты дзень з’яўляецца. Менавіта ён і стаў базісам, асновай маёй тату. Біў у канцы 2016 года на працягу двух дзён (па 6−7 гадзін) з прамежкам у месяц паміж днямі.
Такая працягласць тлумачылася тым, што мая скура ўсяляк адмаўлялася «ўспрымаць» фарбу. Папросту выштурхвала яе, не давала «класціся», нягледзячы на прафесіяналізм майстра. Хоць я на свае вочы пераканаўся, што часцяком багацце дыпломаў з тату-фэстаў майстра, высокі прайс і шчырыя гутаркі падчас сеансу ніяк не гарантуюць таго, што мастак не апынецца звычайным ганарлiвым зазывалам. Пра after-sales service я наогул маўчу. Яго папросту няма.
Я набіваў тату ў 30 і сваім дзецям буду раіць не спяшацца, асабліва ў юнацтве, падыходзіць вельмі адказна да выбару, усведамляючы, што тату назаўжды. Як па мне, то трэба рабіць тады, калi чалавек самавызначыўся ў жыцці, узважыў і ўпарадкаваў усё ў сваёй галаве. Калі інтарэсы і погляды паводзяць сябе не як партовая путана, якая скача з мачты на мачту, а прапалены тысячамі міляў капітан, якi выразна ведае, дзе швартанецца яго брыганціна.
